merhaba yaşım 18 ve hayatım boyunca gün yüzü neredeyse görmedim nedeni ise baştan aşağı ailem ben içime kapanık biriyim arkadaş çevre işlerini sevmem bu yüzden huy ve haraketlerim de çoğu insandan farklıdır ailemle pek konuşmam mâlum beni okuldan genç yaşımda aldılar ilk okul terkim, genç yaslarımda iş hayatına girdim girmek zorunda kaldım gel zaman git zaman pcmi aldım kendimce takıldım zamanla tek arkadaşım bilgisayarım olmaya başladı şuan hâla çalışmaktayım sırf eve gitmemek için ek mesai yapıyorum eve gittiğim vakit ailemden hergeçen gün nefret etmeye devam ediyorum 6 ay önce sevgili yaptım ciddi düşünüyorum hâla da beraberiz allah ayırmasın ben bursadayım kız ise istanbulda biz anlaştık ben istanbula onun yanına gidecektim herşeyi planlamıştık bu konuyu babamla da konuştum izin de vermişti normalde 1 hafta sonra gidiyordum ama bugun gelip fikrinin değiştirdiğini belirtti ben artık gerçekten hergün çalışmaktan çalıştığım parayı babama yedirmekten borcun harcın içine girmekten genç yaşımda yaşlı hissetmekten bıktım birgün kafama sıkacam ama beni engelleyen tek şey sevdiğim kızdır bunu yazarken bile gözlerim doldu çok şey denedim ama yapamıyorum bu dünya benlik bir yer değil.